Drodzy Krewni z Rodu Jasińskich!

Drodzy Przyjaciele i Goście - uczestnicy Zjazdu!

            Dzień 21 lipca 2007 roku przeszedł do historii. Był to dzień niezwykły. Ta jego wyjątkowość wyraziła się w tym, że jak ptaki zza mórz zlecieliście się na moje zaproszenie do Jasionki, do swego rodzinnego gniazda.

            Jaka siła sprawcza mogła uczynić, że ponad tysiąc osób z najdalszych zakątków Polski i spoza jej granic nakazała Jasińskim opuścić miejsce zamieszkania i pojechać tam, skąd wywodzą się ich korzenie. Tylko więzy rodzinne mogły to sprawić, gdyż są one tak silne, że mogą nawet przetrwać wieki. Gdy duchy naszych przodków przywołały Was, przybyliście do Jasionki na określony dzień, nie bacząc na trudy, na odległość, na pogodę. Zew krwi bratniej nakazywał wszystkim być w tym dniu razem. Nikt Was nie przymuszał, sami z siebie wyruszyliście w daleką podróż, przemierzając setki kilometrów, a niektórzy musieli przelecieć nad oceanem, by jak polskie bociany dotrzeć do rodzinnego gniazda.

            Gdy w mojej duszy zrodził się zamiar zorganizowania zjazdu Rodu Jasińskich, wiedziałem, że jego realizacja będzie bardzo trudna i będę potrzebował wielu pomocników, aby swój zamysł szczęśliwie do celu doprowadzić. Nie łatwo było tę ideę zaszczepić w sercach kuzynów, którzy mieliby się wraz ze mną trudzić nie wiedząc, czy na nasze zaproszenie zechcą Krewni pozytywnie odpowiedzieć i przyjechać na określony dzień do Jasionki.

            Każdy z Was dzisiaj wie, jak wielką wykonaliśmy pracę, aby ten zjazd przygotować. A wszystko jednak zaczęło się od Księgi Rodowej. Gdy przemierzałem tysiące kilometrów, odwiedzając setki domów, dzieliłem się tą myślą, że warto byłoby nam się spotkać, by jak w tej zjazdowej piosence – „uścisnąć siostrę, uścisk brata dostać”.

            Dzisiaj, gdy już nasz zjazd przeszedł do historii, gdy każdy z Was powrócił z Jasionki do swego domu z sercem pełnym ciepłych przeżyć, powraca pytanie: czy warto było ponieść tyle trudu, aby ten jeden dzień spędzić u źródła? Nie waham się odpowiedzieć w imieniu wszystkich uczestników zjazdu, że warto. Trud był po obydwu stronach. Podjęli go organizatorzy, którzy już na półtora roku przed zjazdem rozpoczęli przygotowania, a także ci, co musieli już w przeddzień zjazdu wyruszyć w podróż, by zdążyć na rodowe spotkanie w Jasionce.

            Gdzie tylko mogłem, znaczyłem swoje ślady słowami, że „Rodzina to skarb”. Te słowa znaleźliście w Księdze Rodowej, znaleźliście w tekstach piosenek, które pisałem na potrzeby zjazdu. Bo jeśli nie rodzina, to cóż lepszego w zamian? Gdybym tego nie doświadczał namacalnie w swoim domu rodzinnym, to bym tak do Was nie mówił.

            Cieszę się, że moi bliscy, którzy tu w pobliżu żyją wsparli mnie w tej trudnej pracy. Zjazd przygotowaliśmy na takim poziomie, jaki zakładałem. Program zjazdu został wykonany prawie w 100 procentach. Opatrzność Boża także nam sprzyjała na każdym kroku. Naprawdę, warto było nam się trudzić. To, co usłyszeliśmy od Was w dniu zjazdu i to, co teraz słyszę przez telefon, czytam na rodowej stronie internetowej, w listach nadesłanych na mój adres sprawia, iż czujemy się wielce usatysfakcjonowani i wyróżnieni, że dane nam było to przygotować.

            Nawet w najśmielszych planach nie przewidywaliśmy, że tak liczne grono krewnych odpowie na nasze zaproszenie i przyjedzie na zjazd. Na błoniach spotkało się nas ponad 1100 osób. Dla Jasionki było to wielkie święto, jakiego ona w swej 600-letniej historii nie przeżywała. Duchy praojców były z nami, gdy w tak licznym gronie szliśmy przez wieś czcząc ich pamięć. Trzeba było być w tym dniu w Jasionce, aby to wszystko przeżyć. Kto tam nie był, ten tego nie zrozumie, bo tak pięknego rodzinnego wydarzenia nie sposób opisać i opowiedzieć.

            Dziękuję Wam Drodzy Krewni za to wspaniałe spotkanie w Jasionce, gdzie tkwią nasze wspólne korzenie. Wszyscy zaczerpnęliśmy tam pokrzepiającej siły, która pomoże nam trwać i pamiętać o tych, co dali nam życie i z których dorobku czerpiemy obficie. Symbole, które pozostawiliśmy tam: – pamiątkowy kamień, umieszczone pod nim przesłanie do potomnych, posadzony obok dąb, przez wieki będą świadczyć o tym, że umieliśmy się zgodnie w rodzinnym gronie spotkać. Pielęgnujcie swe więzy rodzinne, nie zapominajcie, że rodzina to skarb.

            Ja, wraz z moimi współorganizatorami zjazdu jesteśmy szczęśliwi, że mogliśmy tę duchową ucztę dla Was przygotować. Wasze słowa, które do nas płyną w podziękowaniu, są dla nas najpiękniejszą zapłatą za ten trud.

            Oby Bóg dozwolił nam, jeszcze kiedyś spotkać się.

            Z wyrazami szacunku dla wszystkich moich Krewnych i Gości – Stanisław (B-4115) Orzełowski z mamy Jasiński.

Siedlce, 1 sierpnia 2007 roku